Η Σοφία Τσιόγκα, 27 ετών, σπούδασε στο τμήμα Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστήμιου Αιγαίου και μένει στην Αγία Παρασκευή. Σήμερα εργάζεται ως οδηγός ταξί. Τη συναντώ κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις πολυάριθμες διαδρομές που κάνει καθημερινά. Είναι ευχάριστη, επικοινωνιακή και με πολλή αγάπη για το επάγγελμα που έχει επιλέξει.   Στην αρχή της κουβέντας μας μού ξεκαθαρίζει ότι την αρχή της οικονομικής κρίσης δούλευε παράλληλα στο κατάστημα ψιλικών που διατηρούσαν οι γονείς της και παλιότερα στην παραγωγή μεγάλου εργοστασίου. Πράγματι, από τη συζήτησή μας διακρίνω έναν άνθρωπο ενθουσιώδη, με συγκροτημένο τρόπο σκέψης και αυθορμητισμό.

Αναφέρεται συχνά στους γονείς της, δύο ανθρώπους που έχουν αποδειχτεί σημαντικοί στυλοβάτες σε κάθε της απόφαση. Κάπως έτσι συνέβη όταν τον περασμένο Δεκέμβρη σκέφτηκε ότι η λύση για να επιβιώσεις σε αυτήν τη χώρα δεν είναι μόνο η φυγή στο εξωτερικό αλλά και η δημιουργία μιας δικής σου δουλειάς, με όλο το ρίσκο που εμπεριέχει κάτι τέτοιο.

«Η οδήγηση και το αυτοκίνητο είναι κάτι που ανέκαθεν με γοήτευαν πάρα πολύ. Στις παρέες μου πάντοτε έλεγα: “Κάντε μου δώρο τη βενζίνη και σας πάω όπου θέλετε”. Έτσι, ένα πρωινό, συζητώντας με τον πατέρα μου, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της αγοράς άδειας ταξί. Μαζί μας συμφώνησε και ο αδερφός μου, με τον οποίο μοιραζόμαστε τις βάρδιες. Η πρώτη μέρα είχε πολύ άγχος, αβεβαιότητα και αγωνία. Μπροστά μου απλωνόταν ένας άγνωστος κόσμος σε ένα κατεξοχήν ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Αισθανόμουν όλα τα βλέμματα πάνω μου, χωρίς λόγο και αιτία.

Η πρώτη μου κούρσα ήταν μια τοπική διαδρομή στην Αγία Παρασκευή με γυναίκα επιβάτη. Μάλιστα, στην αρχή δεν σταματούσα σε καμία πιάτσα ταξί, ούτε ήθελα να έχω επαφή με άλλους συναδέλφους. Ο λόγος ήταν ότι κάθε φορά που περνούσα από τις πιάτσες όλοι γυρνούσαν το κεφάλι προς το μέρος μου και με κοιτούσαν περίεργα. Η απορία μου ήταν: “είμαι η μοναδική γυναίκα στην Ελλάδα που οδηγεί ταξί;”.   Βράδυ δεν εργάστηκα ποτέ. Όταν έφτανε το απόγευμα, πάντοτε παρέδιδα τη βάρδια. Θυμάμαι μια φορά που με σταμάτησε ένας πελάτης στο Χαλάνδρι, μπήκε στο ταξί, τον ρώτησα πού πάμε κι εκείνος απάντησε: “Σε θέλω όλο το 24ωρο και σου δίνω 2.000 ευρώ”. Φοβήθηκα, άρχισα να τρέμω και να σκέφτομαι πώς θα προστατευτώ. Του ζήτησα να κατέβει, εκείνος δεν ανταποκρινόταν και ευτυχώς ήταν δύο αστυνομικοί σε κοντινή απόσταση, οι οποίοι αντιλήφθηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ξέρετε, όταν είσαι οδηγός ταξί δεν είναι εύκολο να προστατευτείς. Βρίσκεσαι σε έναν χώρο ενός τετραγωνικού, με έναν άγνωστο άνθρωπο και, αν θες να τον διώξεις, δεν μπορείς» τονίζει.

Στη συνέχεια τη ρωτώ αν έχει βιώσει ποτέ ρατσισμό. «Φυσικά. Για παράδειγμα, κάποτε ένας κύριος με σταμάτησε, επιβιβάστηκε στο ταξί και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα μου ζήτησε ευγενικά να κατέβει με την αιτιολογία ότι προτιμούσε άνδρες οδηγούς» αφηγείται. Έχει διστάσει ποτέ να δηλώσει σε φίλους της το επάγγελμά της; Η Σοφία απαντά: «Δεν έχω ντραπεί ποτέ να πω για το επάγγελμά μου, αλλά είναι αρκετοί φίλοι μου που, όταν το ακούν, αντιδρούν λίγο περίεργα και σχετικά υποτιμητικά. “Τόσα χρόνια σπουδές, ρε Σοφία, για να ασχοληθείς με το ταξί;” είναι μία από τις ερωτήσεις τους.

Βέβαια, οι δικοί μου άνθρωποι το αντιμετωπίζουν πολύ πιο άνετα και φιλικά. Αλλά πιστεύω ότι οι σπουδές μου ήταν χρήσιμες και ότι δεν έχασα χρόνια από τη ζωή μου. Οι εποχές είναι δύσκολες και αυτό που κάνω μου αρέσει πάρα πολύ, πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που επικρατούν». Μετά, η Σοφία εξηγεί γιατί επέλεξε να συνεργαστεί με την Taxiplon. «Κυρίως για λόγους ασφαλείας. Στην εποχή μας, που κυριαρχεί ο φόβος, οι περισσότεροι πελάτες, όταν καλούν ένα ταξί, θέλουν να γνωρίζουν ποιος είναι ο οδηγός, αν έχει καταγραφεί η διαδρομή και ποιος τον έχει στείλει. Δεύτερον, μέσω της συνεργασίας μου με την Taxiplon αισθάνομαι μέρος μιας ομάδας, κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό και με βοήθησε πάρα πολύ στην πορεία μου. Μόνο τότε κατάφερα να νιώσω μέρος ενός συνόλου αλλά και να σταματώ πλέον σε πιάτσες» επισημαίνει. Κλείνοντας τη συζήτησή μας, υποστηρίζει: «Η θέση των δύο φύλων είναι διαφορετική στην κοινωνία. Ο άνδρας χρειάζεται τη γυναίκα και αντιστοίχως. Όμως, οι διακρίσεις δεν βοηθούν κανέναν και πουθενά. Ο κόσμος εξελίσσεται. Όταν πρωτοξεκίνησα να κυκλοφορώ στους δρόμους, έβαζα φίλους και γνωστούς, διότι ήξερα ότι αυτοί θα είναι ειλικρινείς και θα μου πουν τι κάνω λάθος. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ήταν ένας τρόπος να βελτιωθείς και να γίνεις καλός οδηγός. Δεν εξαρτάται από το αν είσαι γυναίκα ή άνδρας. Ζούμε σε μια περίοδο που όσες δυσκολίες και να έχουν οι νέοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν σχέδια, πλάνα και όνειρα, αρκεί να θέτουν στόχους και να τους υλοποιούν».

Για το πλήρες άρθρο : https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/201520/mia-odigos-taksi-mia-tattoo-artist-kai-dyo-gynaikes-dikigoroi-miloyn-gia-tin-ergasiaki-anisotita

Πηγή: www.lifo.gr